Πυκνώνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα τα δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο, τα οποία κάνουν λόγο για κατάσταση, η οποία έχει οδηγηθεί σε τέλμα όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη και έχει να κάνει με την οικονομία και τις περίφημες… αγορές.
Για όσους δεν θυμούνται, η αρχή του «σπασίματος» της φούσκας των αγορών έγινε το 2007 με την οικονομική κρίση στις ΗΠΑ και την κατάρρευση της Lehman Brothers λίγους μήνες μετά, το 2008. Τότε, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα σκέφτηκε κάτι απλό, αλλά σατανικό. Την εξαγωγή της «οικονομικής κρίσης» στο μοναδικό μέρος του πλανήτη, στο οποίο δεν είχε απλώσει τα πλοκάμια του για δεκαετίες μετά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το μέρος αυτό δεν ήταν άλλο από την Ευρώπη. Το σημείο εντοπίστηκε και ήταν η Ελλάδα. Η Ευρώπη ήταν το μοναδικό μέρος, στο οποίο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα ή αγορές (ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για να τους χαρακτηρίσει), δεν είχε σπείρει τρόμο, πανικό, πολέμους, προκειμένου να αρπάξει, όπως έκανε στην Αφρική, την Ασία και αλλού, την περιουσία των λαών.
Η Ευρώπη, ήταν κάτι διαφορετικό όμως, καθώς ανήκει στο λεγόμενο δυτικό κόσμο και έπρεπε να εφευρεθεί ένας άλλος τρόπος πολέμου. Ο οικονομικός πόλεμος. Δεν έκαναν και καμιά φοβερή ανακάλυψη βέβαια. Το είχαν κάνει ξανά το 1929 (πάλι στην αμερικανική ήπειρο) με το περίφημο παγκόσμιο οικονομικό «κραχ» και οδήγησε με την βοήθεια των αγορών στον Β’ ΠΠ, όπου οι αγορές μαζί με τα «μαγαζιά» τους πολυεθνικές εταιρείες κολοσσούς βοήθησαν τον Χίτλερ να «καθαρίσει» το τοπίο και να «αραιώσει» τον παγκόσμιο πληθυσμό, δείχνοντας σε όλο τον πλανήτη το τι μπορούν να κάνουν οι αγορές και τα κολλεγιόπαιδα όταν βαριούνται και θέλουν να «παίξουν». Η Ιστορία και η διεθνής βιβλιογραφία είναι παρούσα και μπορεί να καταδείξει το τι ακριβώς συνέβη τότε και το τι ακριβώς πάει σήμερα να επαναληφθεί.
Μια ματιά στο τι γίνεται αυτή την στιγμή στον πλανήτη είναι ικανή για να πείσει για το που πάει το πράγμα. Πολλοί μάλιστα κάνουν λόγο για νέα «δικτατορία των αγορών» και δεν έχουν καθόλου άδικο. Η κατάσταση της οικονομίας των ΗΠΑ και της Ρωσίας είναι ικανή για να πείσει για το ότι η ισορροπία στην παγκόσμια οικονομία κρέμεται από μια λεπτή κλωστή. Οι επιλογές βέβαια ήταν και πάλι λανθασμένες , καθώς δόθηκε στην Γερμανία (ξανά) για τρίτη (και φαρμακερή πιθανότατα) φορά το τόπι για να «παίξει». Το αποτέλεσμα κατά το ήμισυ (προς το παρόν) γνωστό. Η Γερμανία, έχοντας μέσα στο DNA της την καταστροφή για τους άλλους (και την αυτοκαταστροφή για την ίδια), διέλυσε την Ευρώπη, εξευτέλισε τους θεσμούς με όσους γνωρίζουν να κάνουν λόγο για το περίφημο τρίγωνο Βρυξελλών – Φρανκφούρτης – Βερολίνου, στο οποίο παίρνονται οι αποφάσεις επί ευρωπαϊκού εδάφους. Αυτή βέβαια είναι η μισή αλήθεια, καθώς και η γερμανική ηγεσία συμπεριφέρεται σαν να έχει μια καθαρά υπαλληλική σχέση με το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό που της έχει ανατεθεί είναι ο ρόλος της «αρχηγίας» στην Ευρώπη, καθώς είναι η πιο ισχυρή οικονομία ή αλλιώς, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής οικονομίας (όχι άδικα).
Στην παρούσα φάση όλος αυτός ο συρφετός βρίσκεται σε πανικό γιατί οι λαοί (όχι μόνο της Ευρώπης) τους έχουν πάρει χαμπάρι. Ο λόγος είναι απλός. Το 2014, δεν είναι 1929. Η ενημέρωση – πληροφόρηση, την οποία προσφέρει το διαδίκτυο, το οποίο δεν μπορεί να ελεγχθεί στο σύνολό του, είναι καθοριστικός - ανασταλτικός παράγοντας στα σχέδια των ισχυρών του πλανήτη. Η ταχύτητα, με την οποία μεταδίδεται η πληροφορία είναι ασύλληπτη. Πέρα από κάποια σενάρια συνωμοσιολογίας, τα οποία είναι μεν εντυπωσιακά, πλην όμως γραφικά, καθώς θα μπορούσαν να είναι θεσπέσια μυθιστοριογραφήματα επιστημονικής φαντασίας, η συντριπτική πλειονότητα των διεθνών αναλυτών επισημαίνει από καιρό ότι η «δικτατορία των αγορών» απειλεί εκ νέου την ανθρωπότητα.
Σε ότι αφορά την Ευρώπη (Γερμανία), έσπευσε μέσω της Ελλάδας να φέρει το ΔΝΤ, δίνοντάς του και ονομασία (τρόικα) όχι μόνο στην χώρα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα, οι πάντες αναγνωρίζουν ότι η τρόικα ήταν κάτι εξωθεσμικό, το οποίο ισοπέδωσε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Φυσιολογική εξέλιξη, θα μπορούσε να πει κάποιος, καθώς κύριο συστατικό της τρόικα ήταν το ΔΝΤ, ένα συνονθύλευμα αποτυχημένων στελεχών, τα οποία τρέφονται από δημόσιο χρήμα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το ΔΝΤ «ζει» από τις συνδρομές των κρατών – μελών του για να δανείζει τις χώρες που έχουν ανάγκη. Το πόσο αποτυχημένο είναι το ΔΝΤ μπορεί να το δείξει η ίδια η Ιστορία και οι χώρες, όπου πήγε για να τις «εξυγιάνει» και κυριολεκτικά τις ισοπέδωσε αρπάζοντάς του μάλιστα μέσων χρυσών deals τις περιουσίες τους. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή την στιγμή το ΔΝΤ ερευνά, μέσω του Ανεξαρτήτου Γραφείου Αξιολόγησής του τον πρώην επικεφαλής του κλιμακίου της τρόικα στην Ελλάδα και νυν διευθυντή του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν για τα «λάθη» που έγιναν στην Ελλάδα. Περιττό να υπενθυμιστεί ότι και η διευθύντρια του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, «πονοκεφαλιάζει» για την περίφημη υπόθεση Ταπί στην Γαλλία.
Εν κατακλείδι, αυτό που έχει σημασία, από εδώ και πέρα, είναι ότι ο διεθνής Τύπος, έμπειροι διεθνείς αναλυτές τονίζουν ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει και μάλιστα από την χώρα, στην οποία ξεκίνησε το κακό και μαζεύτηκαν τα άπληστα λιμά των διεθνών αρπακτικών (γνωστοί ως αγορές ή «επενδυτές») και αυτή η χώρα δεν είναι άλλη από την Ελλάδα. Η βρετανική εφημερίδα Guardian άλλωστε πριν από λίγες ημέρες, σε βαρυσήμαντο άρθρο της τόνιζε πως «ότι δεν συνέβη τα τελευταία έξι χρόνια, από τη στιγμή που η περιώνυμη Lehman Brothers κατέρρευσε, μπορεί να γίνει τώρα. Μια κυβέρνηση ή μια χώρα να ορθωθεί μπροστά στο φράγμα της λιτότητας και να πει όχι», υπογραμμίζοντας ότι οι Έλληνες, αλλά και η Ευρώπη έχουν λόγο να ελπίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ για τερματισμό της λιτότητας.
Συνεπώς, για να συνδεθεί το όλο ζήτημα με τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις, τις οποίες περιμένουν και στο εξωτερικό, η χώρα δεν έχει πλέον άλλο χρόνο για να ασχολείται με το πολιτικό μέλλον του Αντώνη Σαμαρά, του Ευάγγελου Βενιζέλου και των χρεοκοπημένων κομμάτων τους. Οι εκλογές στην Ελλάδα, η γιορτή της Δημοκρατίας δηλαδή, θα είναι η αρχή για να απαλλαγεί η χώρα από τα δουλικά της τρόικα, τα παπαγαλάκια των συστημικών ΜΜΕ και της βλαχομπαρόκ ελίτ, η οποία από το 1830 και μετά κατέκλεψε την Ελλάδα και το λαό. Το ίδιο θα αρχίσει να γίνεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη όπου σιγά – σιγά οι πολιτικοί συσχετισμοί και κυρίως τα πρόσωπα που οδήγησαν την Ευρώπη στο χάος, αρχίζουν να αλλάζουν.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλουν να υπάρξουν ξανά μεγάλοι ηγέτες και όχι υποκινούμενα των αγορών, οι οποίοι θα μπορέσουν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις, θα χτυπήσουν δυνατά το χέρι στο τραπέζι και θα πουν επιτέλους το μεγάλο «OXI» απέναντι στα οργανωμένα τραπεζικά συμφέροντα, στην απληστία του κέρδους που οδηγεί στην ανθρώπινη εκμετάλλευση, στους τοπικούς πολέμους που γίνονται για τον έλεγχο πρώτων υλών και πολλών ακόμα που μπορούν να προστεθούν σε αυτόν τον θλιβερό και μακρύ κατάλογο. Αυτό οφείλει να γίνει με ομαλό και δημοκρατικό τρόπο, μέσω των εκλογών. Εξάλλου, ας έχουν καλά στο μυαλό τους οι κρατούντες ότι κάθε Ένωση που στοχεύει στην ωμή κυριαρχία και στην εξουσία των λίγων επί των πολλών θα έχει την τύχη όλων των αυτοκρατοριών που καταγράφει η Παγκόσμια Ιστορία. Εξεγέρσεις και διάλυση. Και αυτό στον 21ο αιώνα είναι κάτι που δεν το θέλει κανείς, αλλά δεν θα ωφελήσει και κανέναν. Τελεία, παράγραφος…
Πηγή :periodista.gr
