Γιώργης Δρυμωνιάτης : Από την ΙΧΝΗ ΠΑΧΝΗΣ

Πρωί-πρωί

Νάτος ξανά.
Τα μάτια, αχ τα μάτια μου
δεν είναι ικανά 
να τον κοιτάξουνε στα μάτια,
αλλ' όμως η καρδιά μου τον χωρά.
Απ' το παράθυρό μου τρύπωσε στα στήθη μου.
Κουβαλητής χαράς ο αδερφός μου,
αγέρωχος σαν θάνατος,
ζωή μού μεταγγίζει.
"Αν αγαπάς,
ποτέ στη μοναξιά δεν είσαι μόνος",
ψιθύρισε καθώς με ολοφωτούσε.
Μου χάρισε πρωί πρωί
ένα σκυλάκο κι ένα γάτο.
Χέρια μαζί. Δώρο ζωής.
Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε πολύ.
Εγώ κι ο Ήλιος.
Κι Είμ' ευτυχής που με αγαπά, πρωί-πρωί.

γ.π.κ-δρ.
Από την ΙΧΝΗ ΠΑΧΝΗΣ