Δεν είναι δέντρο από τα χαρούμενα η ελιά! Στιγμές-στιγμές μονάχα σαν τη χτυπά ο μεσημεριάτης ήλιος και τ’ αεράκι τής ανεμίζει την πυκνή φυλλωσιά, λαμποκοπά το ασήμι πὄχει χυτό επάνω της. Τότε ντύνεται όλη τη δόξα της. Ψηλώνει, λες θα πετάξει, πάει να ξεκολλήσει από το σκοτεινό χώμα, να σμίξει με το φως. Να χαθεί στον αέρα. Όμως απομένει εκεί σοβαρή κι αξιόπρεπη, δεν την πλανεύουν οι πρόσκαιρες ομορφάδες. Ο βασανισμένος της κορμός, ο σκεβρωμένος, που τον πλάσανε οι αέρηδες σπρώχνοντάς τον κατά τη δική τους βούληση, δίνει την αίσθηση μιας πάλης αδιάκοπης, που θυμίζει πολύ τον άνθρωπο στην πάλη του με το πεπρωμένο.
Πηγή : Kythera Library (facebook)
