Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, χριστιανοί μου, καί πίσω ἀπό τή θεραπεία τοῦ γιά 38 ἔτη παραλυτικοῦ κρύβεται ἡ εἰκόνα τῆς κοινωνίας τότε καί σήμερα. Τῆς κοινωνίας πού ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό Θεό μέ συνέπεια ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπό συνάνθρωπό του.
Τά τραγικά λόγια τοῦ παραλυτικοῦ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» δείχνουν τή φθορά μιᾶς ξεπεσμένης κοινωνίας, ἐνῶ ἡ παραδείσια εἰκόνα βρίσκεται στά λόγια τοῦ Δημιουργοῦ «οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον». Ἔτσι οἱ πρωτόπλαστοι πρό τῆς ἁμαρτίας ζοῦσαν ἁρμονικά, συντροφικά, συνεργατικά.
Ὅταν ὅμως ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ ἐπῆλθε ἡ ἁμαρτία ἐπῆλθε καί ἡ ρήξη στίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί ἄρχισε ὁ καθένας νά ὑπερασπίζεται τόν ἑαυτό του καί νά λειτουργεῖ μέ κέντρο τόν ἑαυτό του. Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας ἀπό τό Θεό ἀπομακρύνει καί τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους μέ ἀποτέλεσμα ὁ κάθε ἄνθρωπος νά βιώνει μία ἀπέραντη μοναξιά πού στήν περίπτωση τῆς ἀσθένειας γίνεται τραγική.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει : «Θέλουμε οἱ ἄνθρωποι νά γίνουμε δυνατοί γιά νά μήν ἔχουμε ἀνάγκη κανένα. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ὅταν νομίζει ὅτι εἶναι αὐτάρκης ὁδηγεῖται στήν ἔπαρση, στήν ἀπομόνωση καί στή μοναξιά».
Καί κάτι ἄλλο μᾶς δίνει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Στά 38 χρόνια ἀσφαλῶς ὁ παραλυτικός θά εἶχε προσπαθήσει πολλές φορές νά μπεῖ πρῶτος στήν κολυμβήθρα μετά τήν ταραχή τοῦ ὕδατος ἀπό τόν ἄγγελο. Ὅμως κάθε φορά κάποιος λιγότερο ἄρρωστος ἀπ᾽ αὐτόν προλάβαινε. Καί βέβαια ὁ καθένας θά προσπαθοῦσε νά παραγκωνίσει τόν ἄλλο γιά νά βρεῖ πιό γρήγορα τήν ἴασή του. Καί αὐτό εἶναι δεῖγμα μιᾶς ἁμαρτωλῆς, ξεπεσμένης κοινωνίας, ὅπου ὁ καθένας προσπαθεῖ νά παραγκωνίσει κάποιον ἄλλο γιά νά πάρει μιά καλύτερη θέση (βρώμικο παιχνίδι).
Κάποτε περίπου στή δεκαετία τοῦ 1920 ἕνας νέος εἶχε πεῖ «Δέ θέλω νά ζήσω σ᾽ ἕνα κόσμο πού ὅλοι παίζουν ἕνα βρώμικο παιχνίδι». Σήμερα πολλοί εἶναι αὐτοί πού προσπαθοῦν νά μποῦν σ᾽ αὐτό τό παιχνίδι γιά νά ἐπιτύχουν.
Ἀπ᾽ αὐτά τά ἀδιέξοδα, χριστιανοί μου, ἦρθε νά μᾶς βγάλει ὁ Χριστός. Γι᾽ αὐτό γεννήθηκε, γι᾽ αὐτό κήρυξε καί θαυματούργησε, γι᾽ αὐτό σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε, γιά νά γίνει ὁ δικός μας ἄνθρωπος. Καί μᾶς ἔδειξε ἕναν ἄλλο τρόπο σωτηρίας πού δέν χρειάζεται νά παραγκωνίσουμε κανέναν, ἀλλά μαζί μέ τό συνάνθρωπό μας ἑνωμένοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διά τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας ὁδηγούμαστε στήν ἴασή μας.
«Ἕνα πρόσωπο ὑπάρχει», λέει ἕνας σύγχρονος θεολόγος, «ὅταν ξεπερνᾶ τόν ἐγωϊσμό του. Αὐτό σημαίνει πώς τά μάτια του κοιτάζουν μέ στοργή καί ἀγάπη τά μάτια τοῦ ἄλλου» καί ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας λέει «ἄν θέλεις νά ζεῖς νά κάνεις πράξη τό λόγο τοῦ Κυρίου, δηλ. νά ὑπομένεις τήν καταφρόνια ν᾽ ἀγαπᾶς αὐτούς πού σέ κακομεταχειρίζονται νά μήν κρίνεις κανένα μέσα στήν καρδιά σου». ΑΜΗΝ.
Πρωτ.π. Παν. Μεγαλοκονόμος
Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Κυθήρων & Αντικυθήρων
