ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ
Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα,
πρωτοπερνώ από τον τάφο εκείνο
που έκρυψε ’δω και καιρό βαθιά του
των πρώτων ημερών μου όλο το κάλλος.
«Μάνα… Πατέρα… είσαστε καλά;», ερωτώ.
(Καλά φαίνεται νά’ναι).
Κάθε φορά σταλάζει ένα δάκρυ μου στο μάρμαρο,
λαδώνονται τα χέρια απ’ το καντήλι,
μοσχοβολά λιβάνι ο γύρω ουρανός.
Τους αγαπώ διαρκώς. Χαμογελά ο τάφος.
«Μάνα… Πατέρα… είσαστε καλά;», ερωτώ.
(Καλά φαίνεται νά’ναι).
Κάθε φορά απ’ τις πατούσες μου πετιούνται
ρίζες σκληρές, που εισχωρούν βαθύτερα
Ριζοβολώ. Ριγώ. Εδώ πατρίδα ελπίδα!
«Μάνα… Πατέρα… είσαστε καλά;», ερωτώ.
(Καλά φαίνεται νά’ναι).
Χέρια κλαδιά.
Κορμί κορμός.
Αειθαλής η φυλλωσιά ψυχή μου.
Όλη μου η γη μια σπιθαμή.
Όλη η ζωή δυο δρασκελιές. Έι! παιδιά,
όλος ο κόσμος μας εδώ, γύρω απ’ αυτόν τον τάφο.
«Μάνα… Πατέρα… είσαστε καλά;», ερωτώ ξανά.
(Πολύ καλά φαίνεται νά’ναι. Πολύ καλά, πολύ καλά,
στην πατρίδα που κοιμούνται αγκαλιά
κι έρχονται τα παιδιά και γύρω-γύρω,
γύρω τους, κι ευτυχισμένα χαχανίζουν.)
ΣΗΜ.: Το ποίημα ανήκει στη συλλογή του Γιώργου Π. Κασιμάτη (Γιώργη Δρυμωνιάτη) «Της μικρής πατρίδας αίματα κι έρωτας».
Ευχαριστούμε το ΤΣΙΡΙΓΟ FM για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
* Π.Ν.Π.: Παγκόσμια Νύχτα Ποίησης
Πηγή : Kythera Library (facebook)
