Καλοστρατία σου, Στράτη μας.Μια φυσαρμόνικα θλιμμένη
ήρθε απόψε κουβαλώντας μου
μαντάτο του θανάτου παγερό.
Τον πήραν, μου είπε, οι αγγέλοι
πάνω εκεί που όταν στήνουνε χορό,
μαέστρο θα τον έχουν να μαγεύει
με την μπαγκέτα του τον Άγιο Θεό.
Όπως εμάγευε εδώ στη Γη εσένα,
μου είπε και όλο τούτο
το νησάκι το μικρό
που εκείνον εβδομήντα χρόνια είχε
για τον πολιτισμό του υπουργό.
Έφυγε ο Στρατής, ο Τσαμπηράς
κι ένα κομμάτι της ψυχής μου
έφυγε μαζί του.
Ήταν ο φάρος μου τα δίσεκτα τα χρόνια
που αγροίκος ήμουν και στο πνεύμα μου φτωχός
κι εκείνος με τη μουσική, με στίχους,
με χορωδίες, με μπαλάντες, με την μπάντα,
με το χαμόγελο και των ματιών τη σπίθα
διοχέτευε στο πνεύμα μου το φως.
Από το Μακρονήσι ξεκινώντας
μου έδειχνε το δρόμο για ν’ αγωνιστώ
έχοντας στόχο μου την αρετή
που το καλό και το ωραίο φέρνει
στον κόσμο αυτόν εδώ που πρόσκαιρα περνώ.
Με καλοσύνη, με ζωντάνια , όλο δράση
με το λαμπρό παράδειγμά του
μ’ έκανε τα ωραία και σπουδαία
στη ζωή μου να ζητώ
και , πέρ' απ’ όλα τα φθαρτά και τιποτένια,
την τέχνη και τον άνθρωπο
μου έμαθε ν’ αγαπώ.
Ω, φυσαρμόνικα θλιμμένη,
παίξε για κείνονε τον τελευταίο σου σκοπό
και πες του:
«Έφυγες , Στράτη κι ένα κομμάτι της ψυχής μου
έφυγε μαζί σου.
Μα να, εδώ, αριστερά,
κάτω απ’ το στήθος μου βαθιά,
την σεβαστή σου εικόνα θα βαστώ».
Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης
Πηγή : Γιώργος Κασιμάτης Δρυμωνιάτης (από το Facebook).
Φωτό : Τίνα Ταμβάκη
Πηγή : Γιώργος Κασιμάτης Δρυμωνιάτης (από το Facebook).
Φωτό : Τίνα Ταμβάκη
