Σήμερα το πρωί στη βρύση των Βιαραδίκων με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Κωστής, το μοναδικό παιδί του άλλοτε πολυάνθρωπου χωριού, μαθητής του Γυμνασίου, χαιρόταν την ελευθερία του και την ξενοιασιά του μέσα στο καταπράσινο βασίλειό του με τα περιβόλια και τα νερά και τις βασκίνες. 
Ο Κωστής δεν ήταν απορροφημένος και ξεμοναχιασμένος σε κάποιο κινητό, ή τάμπλετ, αλλά κρατούσε ένα ξύλο από συκιά σε σχήμα σωλήνα και το πελεκούσε με ένα μαχαίρι για να φτιάξει μια αυτοσχέδια φλογέρα. Πιάσαμε την κουβέντα και μου έλεγε για τη φλογέρα του παππού του από αγριόξυλο, για άλλες από κερασιά, ευκάλυπτο κ.τ.λ.
Μου έκανε εντύπωση που γνώριζε κατασκευαστικές λεπτομέρειες και με πόση επιδεξιότητα προσπαθούσε να φτιάξει το επιστόμιο. Μου έλεγε ότι παλιά το τρύπημα του σωλήνα γινόταν με σιδερένιο σουβλί πυρωμένο, και γνώριζε ότι η φλογέρα είναι ένα αρχέγονο μουσικό όργανο, το κατ’ εξοχήν ποιμενικό όργανο στην Ελλάδα και το πρώτο πνευστό όργανο στον κόσμο.
Σε μια εποχή που η φαντασία των παιδιών νεκρώνεται και η επαφή τους με τις μυρωδιές της φύσης εγκαταλείπεται, η εικόνα του Κωστή σίγουρα είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα.
Πηγή: facebook Eleni Harou
