Γιώργης Δρυμωνιάτης : Ο λαγός και το λιοντάρι (Από τη συλλογή του "ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΧΩΡΙΣ ΡΕΒΙΘΙΑ")

Γιώργης Δρυμωνιάτης: "Κι επειδή επιμένω πως το γέλιο βλάπτει σοβαρά την κατάθλιψη κι όλα τα κακά της ψυχής, αντε να σας πω απόψε το παραμυθάκι που σας έταξα ψες, εκεί, στην ανάρτηση για τον Μπλούμ. Ακούστε το λοιπόν, και μεταξύ χαράς και θλίψης, να γελάσετε παρακαλώ!!

Ο λαγός και το λιοντάρι (Μύθος, αλλά δεν του Αισώπου, μα του υποφαινόμενου προσώπου)."

Μια φορά που λέτε, αγαπημένα μου

παιδιά, είχε πέσει χιόνι πολύ στην έρημο και στη ζούγκλα, μαύρο χιόνι, απ’ αυτό που πέφτει άμα πέφτει η τιμή του πετρελαίου και το λιοντάρι, αχόρταγο όπως πάντα, έτρεχε μέσα στα ρουμάνια και στα δάση κι έψαχνε εναγωνίως για φαϊ, όλα τα άλλα ζωντανά ήθελε να τα φάει, νομίζοντας πως μέσα στη ζούγκλα μόνο του μπορεί να ζει έχοντας όλα τ’ αγαθά δικά του. Εκεί που έψαχνε για θήραμα λοιπόν, νάσου ο λαγός μπροστά του.

-Ω καλώς μου τον, του λέει, έλα εδώ, σειρά σου είναι να σε φάω, καλός μεζές μου φαίνεσαι. Τρακόσα εξήντα δισεκατομμύρια καρότα μου χρωστάς άλλωστε και πως θα μου τα ξεπληρώσεις, που είσαι τεμπέλης, καλοπερασάκιας, σεξομανής, ανοργάνωτος, ρέμπελος στον Ήλιο, φοροφυγάς κι όλα τα κακά του κόσμου τα έχεις απάνω σου. Φάγωμα μόνο σού πρέπει.

Δίπλα στο λαγό (που ήταν Κρητικός) είχε ένα πηγάδι άπατο.-Αχ λιόνταρε, του λέει, δίκιο έχεις μπρε, σου χρωστώ τα μαλλιά τση κεφαλής μου, αλλά μην θαρρείς πως ξεχνώ τα χρέγια μου. Να, επαδά, σε τουτο δα το πηγαδάτσι φύλασσα σαράντα τόσα χρόνια τσι οικονομίες μου, έριχνα μέσα ένα ένα τα καρότα, για να έχω σαν έρθει η ώρα να στα δώκω πίσω με τόκο όσον μου πεις.-Μη μου πεις; Έχεις γεμάτο το πηγάδι με καρότα; Και γιατί μες στο πηγάδι τα έβαζες μωρέ, δεν είχες καμιά πιο καλή κρυψώνα. Καμιά Τράπεζα;-Μόνο στη γη μου έχω εμπιστοσύνη, αλά δα και οι Τράπεζες είντα ναι, λιόνταρέ μου, άπατα πηγάδια δεν είναι τσ’ αυτές;-Ναι , αλλά πώς θα τα σηκώσεις τώρα από εκεί μέσα να μου τα δώσεις να στα κουρέψω;.-Το κατέω, είναι δύσκολο λιόνταρε, μα να , φάε με, κάμε με ότι διάοτσο θέλεις, βάλε μου μνημόνια και για μετά από το φαϊ σου, να στα πλερώσουνε τα λαγουδάκια μου, μα κάμε μου μία χάρη πριν με κολατσίσεις.

-Τι σκατά –με το συμπάθειο- χάρη θέλεις, ζούμπερο, για λέγε, του είπε το λιοντάρι.

-Να , επειδή εγώ δεν φτάνω να πιάσω από ‘κεια κάτω τα καρότα, βόηθηξέ με εσύ που όλα τα μπορείς, σκύψε και πιάστα μοναχός σου απ’ το πηγάδι, πάρτα όλα, κι ύστερα φάε με, αλλά να ξέρω πως θα πεθάνω έντιμος θέλω , πως δεν θα χρωστώ σε κανέναν σαν ψοφήσω. Και μετά, που θα μ’ έχεις μασήσει, θέλω να νιώθει τίμια και ευτυχισμένη η ψυχούλα μου κειδιά μπάνω στα σύγνεφα που θα πάειΣτην απληστία του επάνω το λιοντάρι δεν σκέφτηκε την πονηριά. Αντί να κάτσει πρώτα να φάει το λαγό κι ύστερα να σκύψει στο πηγάδι ν’ αρπάξει τα χρωστούμενα, έκαμε τ’ αντίθετο. Χώνει την κεφάλα όλη μέσα στο πηγάδι κι έψαχνε να βρει όχι μόνο τ’ αποταμιευμένα καρότα , μα και πετρέλαιο και ουράνιο και φυσικό αέριο κι ό,τι άλλο πολύτιμο είχε κρυμμένο ο λαγός μες στο πηγάδι. Βέβαια καρότα δα δεν είχε το πηγάδι κι αν είχε, άπατο ήτανε, που να τα δει, όλο και πιο βαθιά έσκυβε ο λιόνταρος κι όλο και πιο πολύ τούρλωνε τον πισινό προς τον λαγό.

Πάει κι αυτός ‘πο πίσω του τραβάει μια σπρωξιά, φρακάρει το κορμί του στο στόμιο του πηγαδιού και να ο λαγός καβάλα πάνω στο λιοντάρι!! Του έδωσε και κατάλαβε. Με τα μικρά του μέσα, τον πέθανε τον λιόνταρο, χάθηκε ο κακομοίρης μες στην άβυσσο του πηγαδιού των Τραπεζών που φύλασσαν οι λαγοί τα καρότα.Ανήθικον δίδαγμα.Δεν έχει σημασία το μέγεθος, αλλά η εξυπνάδα και η μαστοριάΚαι ηθικόν δίδαγμα.Κι ο άπληστος κάποια στιγμή θα βρει το μάστορά του.γ.π.κ-δρ.Από τη συλλογή μου"ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΧΩΡΙΣ ΡΕΒΙΘΙΑ"

Πηγή : Γιώργης Δρυμωνιάτης (facebook)