Ήταν κάποτε ένας
αετός, ο οποίος ζούσε μόνος του, σε μια μεγάλη περιοχή. Του άρεσε
που ήταν μόνος, και που είχε υπό τον έλεγχο του, όλη αυτήν την μεγάλη έκταση.
Κάθε μέρα έκανε
την βόλτα του εποπτεύοντας όλη την περιοχή,
και μετά καθόταν στην πιο ψηλή κορυφή που υπήρχε ,και θαύμαζε, πρώτα- πρώτα τον
εαυτό του, για αυτό του το κατόρθωμα, και μετά το μεγαλείο της φύσης. Την ώρα που αγνάντευε
έκανε και σκέψεις αυτοκριτικής, και υπερηφάνειας, διότι κανένας άλλος δεν υπήρχε
που να μπορούσε να τον συναγωνιστή, και ίσως και να τον ξεπεράσει.
Σε μια από αυτές της γαλήνιες, και απολαυστικές μέρες, την ώρα
που καμάρωνε σαν (γύφτικο σκεπάρνι),αισθάνθηκε στο ένα του πόδι ένα ..κρυωματάκι..
μια..υγρασία.
Ξαφνιασμένος σκύβει, κοιτά στο πόδι του, και τι βλέπει!!!!!!!!!!.
Ένα σαλιγκάρι που είχε φτάσει ως την μεγαλύτερη κορυφή του βουνού,
συνέχιζε απτόητο το…. αναρριχητικό του έργο, ξεπερνώντας κάθε όριο, και με περίσσιο θράσος την πορεία του, και πάνω στου αετού το …πόδι!!!
Ο αετός έξω φρενών, του έβαλε αμέσως τις φωνές.
Πως τολμάς και έρχεσαι εως εδώ, στην ψηλότερη κορυφή, όπου
μόνον εγώ ζω, και διαφεντεύω τα πάντα,
και έχω και όλη την περιοχή υπό την προστασία
μου;
Και στο κάτω- κάτω πως κατάφερες να ανεβείς τόσο ψηλά, που
εως τώρα ΜΟΝΟΝ ΕΓΩ Ο ΑΕΤΟΣ έχω αυτό το προτέρημα;.
Γνωρίζεις ότι εγώ είμαι το… αφεντικό της περιοχής;
Το ξέρεις ότι εγώ είμαι εδώ ο …βασιλιάς;
Απάντησε μου λοιπών πως τα κατάφερες;;;
Τρομαγμένο το σαλιγκάρι
από τις φωνές του αετού, μάζεψε όσο θάρρος του είχε απομείνει, και απάντησε
στον αετό!
Συμπάθα με αετέ μου, αλλά .. ΜΕ ΤΑ ΣΑΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ
..ΚΕΡΑΤΑ ΜΟΥ ήρθα έως εδώ, και με αυτά θα συνεχίσω να βρω τον… δρόμο μου!!
Μας το έστειλε ο Ανδρέας Παπαδόπουλος
